Á milli Sigrúnar Gyðu og Svavars Guðnasonar, Elísabetar Önnu og Karls Kvaran hefur verið dregin lína. Línan er margvísleg; ýmist hörð og bein, eða mjúk og hlykkjótt, stundum er hún augljós og á tíðum óljós. Teikning Karls leikur sem vísbending í verkum Elísabetar Önnu og teikning Svavars tengir Sigrún Gyða við gamlar minningar. Línurnar hafa að lokum myndað heildstæða og skýra mynd þar sem myndefnið er einlægt og dularfullt samtal fjögurra listamanna.

Í verkinu Fjársjóðsleitin ýjar Elísabet að frásögn þar sem eitthvað hefur gerst, mögulega hefur eitthvað fundist eða tapast og jafnvel er um að ræða ráðgátu sem má reyna að leysa. Í verkinu má finna fundnar ljósmyndir, liti og form úr teikningu Karls sem leika vísbendingar og gáttir inn í aðra heima. Með verkinu Draumur Pareidoliu ræður Sigrún í liti og form í nafnlausu verki Svavars Guðnasonar. Formin í teikningu Svavars ferðast með Sigrúnu í sálfræðitíma sem hún sótti sem barn í kjölfar góðkynja heilaæxlis á stærð við tómat og ofskynjana eftir morfíngjöf. Pareidolia verður táknmynd sólarinnar og lýsir hræðslu sinni við ofhlýnun, framtíðarmyrkur, smáplast og rifrildi foreldra sinna fyrir framan sjónvarpið.